Autorretratu

En 1985, y a instancies del Muséu de Belles Artes d’Asturies, la Conseyería de Cultura adquirió un oleu sobre tabla de Darío de Regoyos (Ribeseya, 1857-Barcelona, 1913). La obra, que perteneciere a Rodrigo Soriano, políticu y lliteratu amigu del pintor, tien un interés escepcional, porque l’artista usó los dos llaos del soporte. Asina, ente 1901 y 1905, Regoyos autorretratóse nel revés del paisaxe de Valmaseda, pintáu en 1895, como señala la inscripción a la esquierda de la tabla. Qu’Autorretratu ye posterior demuéstralo’l cuadru representáu tres del bustu del pintor, La sierra de Béjar (últimu rayu), realizáu en 1900. Amás, l’artista apaez ensin barba, namás con bigote, como lu amuesen les semeyes del primer deceniu del sieglu.

Nacíu en Ribeseya y formáu na Escuela Superior de Belles Artes de San Fernando de Madrid, Darío de Regoyos viaxó a Bruseles en 1879, onde trataría a los principales artistes de vanguardia. Conocedor amás de la pintura que se facía en París, vinculóse col neoimpresionismu, usando la técnica puntillista del so gran amigu Camille Pisarro.

N’Autorretratu, Regoyos ufiertó una reflexón íntima, certera y desencantada, sobre sí mesmu y el so oficiu de pintor. Frente a l’allegría y la vivacidá que caracterizaren la so mocedá, Regoyos representóse na cuarentena, cargáu de costazos, con semblante esblanquiñáu y avieyáu a les clares poles engurries de la frente y el pescuezu. Con un ciertu toque malcuriosu, apaez tamién ensin camisa y vistíu con un gabán negru bien cómodu.

Concentráu na cara, de mirada perdida, la semeya treslluz l’abatimientu y el desesperu que marcaron los primeros años del sieglu pal pintor. Sufrió daquella la muerte del so tercer fíu y la crisis de llocura de la so muyer, Henriette de Montguyon. Los cuadros amontonaos y vueltos del revés nel so estudiu, sacante’l paisaxe mentáu de Béjar, inciden na so murnia y desencantu ante les dificultaes pa caltener a la so familia cola venta de les sos obres. Esta sinceridá cola que s’amuesa al espectador, amás de la técnica usada y el tratamientu del color, hermanen la obra colos autorretratos del postimpresionista Paul Gauguin, al que Regoyos almiraba dafechu. Ello ye que, pela dómina del paisaxe de Valmaseda, l’artista dexare’l puntillismu en favor d’una pincelada más llibre, que combinaba zones puntiaes con otres más empastaes y planes. Nesta síntesis ente l’interés nos problemes de tipu técnicu de les tendencies derivaes del impresionismu y la concepción de la obra d’arte como vehículu d’emociones, que lu avera al espresionismu, ta’l valor de Regoyos como figura clave na modernización de la pintura española.