La temprana carrera de Murillo, 1634

En 1865, l’artista escocés John Phillip (Aberdeen, 1817- Londres, 1867) pintó La temprana carrera de Murillo, 1634, obra qu’esi mesmu añu exhibióse pela primer vez na Royal Academy de Londres.

John Phillip, tamién conocíu como “Felipe l’Español”, foi ún de los munchos artistes británicos del sieglu XIX que viaxaron a España atrayíos pol so arte, cultura y costumes. Esi interés ponse en rellación colos ideales románticos, nun momentu nel qu’España ye, a güeyos d’Europa, paradigma d’exotismu y de pintoresquismu. L’artista formóse na Royal Academy de Londres y foi nomáu académicu de la mesma en 1860. Naguaba por convertise en pintor de cuadros d’historia, pero decatóse llueu de la so facilidá y talentu pa captar escenes de la vida cotidiana. Quiciabes un conseyu médicu fore la razón pola que fixo un primer viaxe a España en 1851, país pol que quedó clisáu. A ésti siguiéronlu otros dos viaxes, en 1856 y en 1860, qu’influyeron en que la so paleta aclariare y na introducción del clarescuros y contrastes llumínicos, nun intentu por captar la lluminosidá mediterránea y l’atmósfera popular española. A lo llargo de la so trayectoria especializóse na representación de temátiques españoles inspiraes en dalgunos de los xéneros más cultivaos pola escuela española del Sieglu d’Oru y nel estudiu de los sos artistes más representativos. Como s’aprecia nesta obra, John Phillip amosóse cautiváu sobre manera por Bartolomé Esteban Murillo (Sevilla, 1617 – 1682), del que’l Muséu espón davezu dos obres, San Pedro y San Fernando, depósitu esti últimu del Muséu Nacional del Prado.

La temprana carrera de Murillo, 1634 inspírase nos años de mocedá del artista español, cuándo ésti enseñaba pa la venta les sos primeres obres na so ciudá natal. El sitiu representáu ye’l mercáu de la cai Feria de Sevilla, presidíu pola ilesia gótico-mudéxar d’Omnium Sanctorum. Yera’l segundu mercáu n’importancia de la ciudá, al que diba una variedá grande de vendedores, particularmente artesanos. Ente’l xentíu, un flaire franciscanu, una pareya de monxos xerónimos y una xitana con dos neños reparen interesaos nun llenzu pequeñu del artista. La caracterización del artista mozu básase nel so Autorretratu (hacia 1668-1670), que John Phillip pudo ver n’Inglaterra y del que garra delles traces fisonómiques, como les ceyes narquiaes y el cazu arredondiáu. Los pinceles, el tientu y la paleta que se sofiten enriba la siella son los atributos que dexen reconocer al personaxe como pintor. Amás, les sos obres futures vense suxeríes tres d’él, nes pintures de la esquierda: una versión de San Xuanín y el corderu y un retratu asemeyáu a Rapaza con flores (alredor de 1670). Amás, nel cuadru fáense una serie de cites a los grandes artistes del Sieglu d’Oru español. Asina, los monxos y el bodegón representáu a la derecha homenaxen a Zurbarán, mentes que la figura de la xitana y, mui especialmente, el neñu que lleva en cuellu, remiten a la iconografía de la Virxe col Neñu. Otra alusión a la obra del propiu Murillo ye la de la rapaza qu’apaez al fondu con un cestu de flores enriba la cabeza. Y, por supuestu, el xitanu montáu nel pollín recuerda al borrachu d’El trunfu de Baco (1628-1629) de Velázquez, xunto a los dos homes que s’atopen detrás d’él, que s’inspiren en Les llances o La rindición de Breda (1635), obra de la qu’amás John Phillip fixo una copia. Tocante a la paleta usada, combina los ocres y grises propios del naturalismu, concentraos alredor de la figura de Murillo, con un coloríu muncho más vivu na factura del bodegón, la vistimienta de la xitana, los adornos del pollín y les flores. Tamién xuega un papel fundamental l’empléu de la lluz y la solombra a la hora de presentar los personaxes y captar la atmosfera pintoresca que, a güeyos d’un estranxeru, tenía un mercáu andaluz característicu.